Orygenes jako źródło ewagriańskiej teorii ośmiu namiętnych myśli
Abstrakt
Artykuł koncentruje się na pytaniu, czy i w jakim sensie Orygens może być uznawany za źródło nauki Ewagriusza z Pontu na temat ośmiu namiętnych myśli. Z przedstawionych analiza wynika, że Orygenes może być uznany za źródło Ewagriusza jedynie w sensie pośrednim, jako inspiracja terminologiczna dla każdej z namiętnych myśli, gdyż tylko w jego pismach pojawiają się wszystkie terminy użyte przez mnicha z Pontu. Natomiast z Nowego Testamentu Ewagriusz przejął naukę o trzech źródłowych myślach namiętnych (obżarstwo, chciwość i próżna chwała) oraz ograniczenie ich liczby do ośmiu. Zaś sam opis wzajemnych relacji pomiędzy nimi, zarówno w porządku empirycznym jak też duchowej walki, jest osobistym wkładem Ewagriusza opartym na własnym doświadczeniu i duchowym kierownictwie innych mnichów.
Bibliografia
Allen, Diogenes. 1995. “Ascetic Theology and the Eight Deadly Thoughts: [Evagrius of Pontus' Teachings as Resource for Spiritual Regeneration].” Evangelical Journal 13: 15-21.
Allen, Diogenes. 1997. “Ascetic Theology and Psychology.” In Limning the Psyche, edited by Robert Campbel Roberts and Mark R. Talbot, 297-316. Grand Rapids: Eerdmans.
Bloomfield, Mike. 1952. The Seven Deadly Sins. Michigan: State College Press.
Charles, Richard. 1964. The Apocrypha and Pseudoepigraphia of the Old Testament, vol. II. Oxford: Oxford University Press.
Gothein, Marie. 1907. „Die Todsünden.“ Archiv für Religionswissenschaft 10: 416-448.
Guillaumont, Antoine and Claire Guillaumont. 1971. Ėvagre le Pontique. Traité pratique ou le Moine. Paris: Ėditions du Cerf.
Hausherr, Irenee. 1933. “L’origine de la théorie orientale des huits péchés capitaux.” Orientalia Christiana Periodica 30(3): 164-175.
Hermas. 1991. “Pastor.” In The Apostolic Fathers, edited by Joseph Barber Lightfoot and John Reginald Harmer, 329-527. Grand Rapids.
Misiarczyk, Leszek. 2007. Osiem logismoi w pismach Ewagriusza z Pontu. Kraków-Tyniec: Wydawnictwo Benedyktynów.
Philo Alexandrinus. 1981. De opificio mundi, edited by R. Arnaldez, 184. Paris [English translation by Francis Matthew Colson and Georg Herbert. Whitaker, 65-66. London].
Reitzenstein, Richard. 1904. Poimander. Studien zur griechisch-ägyptischen und frühchristlichen Literatur. Leipzig: B.G. Teubner.
“The Rule of Community.” In The Dead See Scrolls, English translation and Hebrew text edited by Florentino Garcia Martinez and Eibert Tigchelaar, 77-78. 1999. Leiden-New York-Köln.
Sinkiewicz, Robert. 2005, Evagrius of Pontus. The Greek Ascetic Corpus, Oxford: Oxford University Press.
Stewart, Columba. 2005. “Evagrius Ponticus and the ‘Eight Generic Logismoi.’” In In the Garden of the Evil: the Vices and Culture in the Middle Ages, edited by Richard. Newhauser, 3-34. Toronto: Pontifical Institut of Medieval Studies.
Schiwietz, Stephan. 1904. Das morgenländische Mönchtum. Mainz: Verlag von Kirchheim & Co.
Stelzenberger, Johannes. 1993. Die Beziehungen der Frühchristlichen Sittenlehre zur Ethik der Stoa. München: Max Hueber Verlag.
Wrzoł, Ludwik. 1923, 1924. Die Hauptsündenlehre des Johannes Cassianus und ihre historisches Quellen, Divus Thomas III,1: 385-404 and Divus Thomas III,2: 89-91.
Vögtle, Anton. 1941a. „Woher stammt das Schema der Hauptsünden?” Theologische Quartalschrift 122: 217-237.
Vögtle, Anton. 1941b. „Achtlasterlehre.” In Realencyklopedie, vol. 1, edited by August Pauly, 74-79. Sttutgart.
Zarine, Stephan. 1907. Askétizm. S. Petersburg.
Zielinski, Tadeusz. 1905. „Die sieben Todsünden.” Süddeutsche Monatshefte 2: 437-442.
Zöckler, Otto. 1893. Das Lehrstück von den sieben Hauptsünden. Beiträge zur Dogmen und zur Sittengeschichte. München: C. H. Beck.
