Przejmowanie przez salezjanów zaniedbanych zakonnych zabytków sztuki sakralnej w Polsce w latach 1898-1936

  • Jan Pietrzykowski, SDB UKSW Warszawa
Słowa kluczowe: salezjanie, zabytki, sanktuaria maryjne, sierocińce, szkoły zakonne

Abstrakt

Wśród celów Towarzystwa św. Franciszka Salezego brak jest wzmianek o odbudowie i renowacji zabytków sztuki sakralnej. Zgromadzenie zakonne „przeszczepione” z Włoch (1892, 1898), nie miało czasu i zaplecza materialnego na wznoszenie nowych gmachów na prowadzenie działalności dydaktyczno-wychowawczej wśród młodzieży męskiej. Dlatego z konieczności salezjanie przyjmowali ofiarowane im zrujnowane i ogołocone klasztory z kościołami. Zakonnicy przygotowując pomieszczenia, jednocześnie ratowali pozostałości kultury materialnej i przechowywali ją dla przyszłych pokoleń. W latach 1898-1936 za podstawę realizacji posłannictwa młodzieżowego służyło dziewięć zabytkowych obiektów w: Oświęcimiu, Różanymstoku, Lądzie, Czerwińsku, Lutomiersku, Poznaniu, Lublinie, Wilnie i Supraślu.

Bibliografia

Archiwum Salezjańskie Inspektorii Krakowskiej (ASIK). Kronika Zakładu 1898-1907.

Archiwum Salezjańskie Inspektorii Warszawskiej. T. Byłe Placówki na Wschodzie.

Ślósarczyk Jan. Historia Prowincji św. Jacka Towarzystwa Salezjańskiego w Polsce. T. 1-6. Pogrzebień 1960-1969.

Gach Piotr. 1984. Kasaty zakonów na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej i Śląska (1773-1914). Lublin.

Świda Andrzej. 1984. Towarzystwo Salezjańskie. Rys historyczny. Kraków.

Pietrzykowski Jan. 2002. Duchowni polscy – dobrodzieje salezjańscy. Seminare. Poszukiwania Naukowo-Pastoralne 18(2002): 605-625.

Wilk Stanisław. 1998. Sto lat apostolstwa salezjańskiego w Polsce (1898-1998). Lublin-Warszawa.

Nowiński Janusz (red.). 2011. Salezjanie w Lądzie 1921-2011. Warszawa-Ląd.

Opublikowane
2016-03-31
Dział
Z problematyki historycznej